W przeddzień Narodowego Święta Niepodległości burmistrz Andrzej Katarzyniec wspólnie z ppłk. Marcinem Markowskim dowódcą batalionu czołgów z 34 Brygady Kawalerii Pancernej oraz Markiem Łazarzem dyrektorem Muzeum Obozów Jenieckich zapalił znicz na grobie Pawła Stefaniaka, legionisty spoczywającego na cmentarzu parafii Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny (Na Górce). W sektorze 1 (kwatera D) przykościelnej nekropolii znajdowała się zapomniana mogiła z tablicą nagrobną informującą, iż spoczywający w niej człowiek odznaczony został Orderem Virtuti Militari oraz był Legionistą. Badania historyczne pozwoliły poznać losy bohatera i stały się motywacją do odnowienia zapomnianego nagrobka. Od 2017 roku mogiłą opiekuje się żagańskie muzeum oraz 34 BKPanc.

W wyniku badań historycznych ustalono, że w mogile spoczywa Paweł Stefaniak, syn Stanisława urodzony w Jastkowie koło Lublina 21 października 1893 roku, który 10 listopada 1916 roku, jako ochotnik, wstąpił do Legionów Polskich Piłsudskiego. Najpierw skierowany został do oddziału rekrutów a następnie 7 grudnia 1916 roku przydzielony do 2 batalionu 2 Pułku Piechoty (2 pp) II Brygady Legionów Polskich. W nocy z 15 na 16 lutego 1918 roku pułk Stefaniaka uczestniczył w słynnej bitwie pod Rarańczą, kiedy to II Brygada Legionów pod dowództwem pułkownika J. Hallera, próbowała przebić się przez front austriacko-rosyjski. Celem było połączenie się z oddziałami polskimi w Rosji, a konkretnie II Korpusem Polskim gen. Jana Stankiewicza. Akcja była wyrazem protestu przeciwko zawarciu brzeskiego traktatu pokojowego. Większość żołnierzy, którym nie udało się przejść przez front została internowana przez władze austriackie. W grupie internowanych na terenie Węgier znalazł się Paweł Stefaniak. Po zwolnieniu z niewoli Stefaniak wstąpił do Milicji Ludowej i czynnie uczestniczył w rozbrajaniu wojsk niemieckich. Po rozwiązaniu milicji w 1919 roku ochotniczo wstąpił do 34 Pułku Piechoty 9 Dywizji Piechoty Wojska Polskiego. Wspomniana 9 dywizja stanowiła trzon tzw. Grupy Poleskiej pod dowództwem ówczesnego pułkownika Władysława Sikorskiego. Grupa Poleska stanowiła jeden z kluczowych związków taktycznych Frontu Litewsko-Białoruskiego, związku operacyjnego Wojska Polskiego utworzonego w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1920 roku Grupa Poleska pod dowództwem pułkownika Sikorskiego realizowała zadanie, którego celem było rozbicie bolszewików między Berezyną, Dnieprem i Prypecią oraz zajęcie Rzeczycy (Рэчыца, Białoruś) ważnego portu rzecznego nad Dnieprem. Akcja była częścią wielkiej ofensywy rozpoczętej 25 kwietnia 1920 roku na Ukrainie. Podczas walk w okolicach Rzeczycy w dniach między 6 a 9 maja 1920 roku wyjątkowym bohaterstwem wykazał się Paweł Stefaniak. Za atak na wieś Goroszków (Гарошкаў) leżącą 10 kilometrów na południe od Rzeczycy Stefaniak został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (numer krzyża 3875). We wniosku z 26 maja 1920 roku na odznaczenie orderem Virtuti Militari czyny bojowe Stefaniaka opisał dowódca 8 kompanii, 2 batalionu 34 pułku piechoty porucznik Jerzy Wroczyński (pisownia oryginalna):

Plutonowy Stefaniak przy ataku na w. Goroszków miał zadanie oskrzydlić nieprzyjaciela i odciąć mu drogę odwrotu na Dąbrowiec. Zadanie to spełnił w zupełności. Pod silnym ogniem karabinów maszynowych i karabinów ręcznych rzucił się do ataku porywając swoją osobistą odwagą żołnierzy, odciął odwrót nieprzyjacielowi tak iż bolszewicy zmuszeni byli uciekać przez bagna, gdzie prawie wszyscy wyginęli. W rezultacie akcji było kompletne rozbicie 415 pułku bolszewickiego, wzięcie 3 karabinów maszynowych, 27 jeńców, kancelarii pułku i kilku aparatów telefonicznych.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918, Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej na mocy Ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku o ustanowieniu orderu wojskowego „Virtuti Militari” wskrzesił order ustanowiony w 1792 roku przez króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego, nadając mu nazwę Orderu Wojskowego Virtuti Militari. W ustawie ustalono, że Krzyż Srebrny – V klasy – przyznany może być oficerowi, podoficerowi lub szeregowemu “za czyn wybitnego męstwa, połączony z narażeniem życia”.

4 lipca 1920 roku bolszewicka ofensywa Frontu Zachodniego pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego ruszyła na Warszawę. 34 pułk został wycofany nad Narew. Na początku sierpnia 1920 roku jednostka uczestniczyła w ciężkich walkach w okolicach Jabłonki i Zambrowa. 4 sierpnia batalion Stefaniaka skapitulował pod Mężeninem (powiat Zambrowski) i większość żołnierzy dostała się do niewoli. Stefaniak, który też znalazł się w grupie jeńców, po pewnym czasie zbiegł z niewoli i ponownie zameldował się w pułku. Służbę wojskową zakończył w 1921 roku i został zwolniony do cywila w stopniu sierżanta. Przed II wojną światową Paweł Stefaniak mieszkał w Lublinie. Był żonaty, w 1933 roku urodził mu się syn Jerzy. W 1935 roku uczęszczał do wieczorowej szkoły dokształcającej w Lublinie. W 1937 roku został odznaczony Medalem Niepodległości ustanowionym rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 29 października 1930 roku. W 1935 roku otrzymał propozycję pracy w DOKP Radom, ale z nieznanego powodu pracy nie podjął. Niestety nie są znane wojenne losy Stefaniaka. Stefaniak był murarzem i z brygadą został przeniesiony do Żagania, budować, remontować, prawdopodobnie też Pałac Żagański. Wiadomo jedynie, że mieszkał przy ul. Narutowicza 4 (Kolonia Laski). Zmarł 19 kwietnia 1952 roku.